جنجال برای هیچ در استمفورد بریج!

ورزش 11 - منچستر یونایتد ژوزه مورینیو بسیار علاقمند بود تا در روزهایی که هیچ کس دیگر امیدی به موفقیت هایشان نداشت، خود را چون یک شگفتی به لیگ برتر تحمیل کنند و با یک برد حماسی استمفورد بریج استادیوم مورد علاقه آقای خاص را ترک کنند! اتفاقی که در یک قدمی سرخ های شهر منچستر بود اما احتیاط نگریشان کار را برایشان سخت و سخت تر کرد.

حاصل نبرد تاکتیکی این رقابت همانند نتیجه پایانی بود؛ یک نیمه برای مائوریتسیو ساری و یک نیمه برای ژوزه مورینیو، هرچند که روند گلزنی ها برخلاف اداره بازی توسط مربیان بود! این روند شاید در منطق ابتدایی و نگاه هایی موجود از دو باشگاه چلسی و یونایتد خیلی درست به نظر نرسد اما جو و فضای حاکم بر استمفورد بریج عملا حتی منطق را هم به زیر سوال برده بود.

ساری کم اشتباه هرچه اشتباه داشت را در این دیدار رونمایی و دستش را خیلی زودتر از حد تصورات برای مورینیو رو کرد تا آقای خاص بتواند او را دور بزند و با آنتونی مارسیال با انگیزه دو بار توپ را از خط دروازه کپا عبور دهد؛ چلسی ساری هرگز اینچنین نفوذ پذیر نشان نداده بود، اما تحت تاثیر هیجانات موجود در این دیدار ساری هم دستپاچه و مضطرب ظاهر شد.

مورینیو خیلی مخاطبین را سورایز نکرد، او حتی اگر با کامبک خود می توانست چلسی را شکست بدهد و با به حاشیه کشیدن بازی روند کار را مختل می کرد، هدیه تازه ای را به مخاطب خود نمی داد، چرا که او به همین واسطه در دنیای فوتبال شناخته شده است و تخصصش نیز در این سبک خلاصه می شود، اما همانگونه که پیش تر مطرح شد، سورپرایز اصلی در بد بودن ساری محبوب بود.

به بازی گرفتن الیویر ژیرو یک اتفاق نادر نبود، اصرار بر رساندن توپ به پلی میکر اصلی زمین یعنی ادن هازارد خیلی اتفاق تازه ای محسوب نمی شد، او فقط بازیکنان خود را خسته و خسته تر می کرد تا بازیکنان تنومند یونایتد بتوانند به سادگی هرچه تمام تر در دوئل های فیزیکی برنده باشند و این چلسی باشد که هیجانی و احساسی فقط به دنبال توپ بدود!

بی شک برنده تاکتیکی این دیدار ژوزه مورینیو بود، کسب تساوی در استمفورد بریج کم از یک برد ندارد! شاید او باید مهاجمین خود را توبیخ کند که در روز بدشان برابر یونایتد دقیقا مشغول چه کاری بودند که رودیگر و بارکلی آنها را از بحرانی بزرگ نجات دادند؟!