گاهی فقط مرور خاطرات می‌تواند تسکینی موقت بر دردهای سخت بگذارد و این خاطرات هستند که می‌مانند. درست در وسط میدانی با حضور بزرگان آن زمان، پرواز الاغ‌ها دیدنی بود.هواداران کیه‌وو در پایان فصل 2000-2001 در کنایه به رقیب سنتی‌شان، هلاس ورونا که می‌گفت هر گاه الاغ‌ها پرواز کنند کیه‌وو هم به سری‌ A خواهد آمد، با صعود تاریخی فریاد زدند؛ الاغ‌ها هم پرواز می‌کنند!
آن روز هواداران هلاس ورونا فکرش را هم نمی‌کردند حریف همشهری‌ با حضور جسورانه در بین بزرگان بالای جدول الهام‌بخش بسیاری از تیم‌های کوچک اما جسور باشد و لیگ را در فصل بعد با رتبه‌ پنجم و سهمیه‌ اروپا تمام کند. از آن تاریخ به بعد همه به الاغ‌ها احترام می‌گذاشتند و هیچ حریف تازه صعود کرده‌ای دست کم گرفته نمی‌شد و این یک اتفاق ویژه است که طعنه‌ تیم حریف، شعار تیم شما شود! این روزها اما اصلا یادآور روزهای طلایی گذشته نیست. 18هفته طول کشید تا بعد از انواع و اقسام شکست‌های سنگین 5 و6 گله و ناکامی‌های پی درپی، الاغ‌های پرنده بالاخره فروزینونه‌ نوزدهم جدولی را به سختی بردند و اولین پیروزی خودشان را در آخرین هفته‌ نیم فصل اول به دست آوردند. خوش‌بین‌ترین هواداران تیم زردپوش شمال ایتالیا هم باورشان نخواهد شد در پایان فصل رتبه‌ای بهتر از بیستم نصیبشان شود. 25 مسابقه، 14 باخت و10 مساوی سخت و فقط یک برد با 19 گل زده و48 گل خورده به خوبی نشان می‌دهد تیم دومنیکو دی‌کارلوی 54 ساله هیچ روزنه‌ امیدی برای بازگشت نمی‌بیند و تقریبا سقوط زردهای جاه‌طلب گذشته قطعی به نظر می‌رسد. نگاهی به ترکیب این تیم هم نشان می‌دهد هیچ نام بزرگ و هیچ جوان غافلگیر کننده‌ای نیست که منجی شگفتی سازهای سال‌های گذشته باشد. کیه‌وو که بعد از آن صعود و جاه طلبی تاریخی یک بار هم به سری B سقوط کرد و دوباره موفق به صعود شد، همواره در بین تیم‌های میانی جدول و گاهی هم پایین‌تر و بالاتر از آن‌ها بوده اما به نظر می‌رسد خیلی زودتر از موعد باید خود را برای رقابت به منظور بازگشت به سطح اول آماده کند. شهر رومئو و ژولیت این روزها روایت‌گر الاغ‌هایی است که پرواز را فراموش کرده‌اند اما با وجود این هنوز هم نام کیه‌ووی زرد پوش تداعی کننده‌ همان تیم طلایی سال‌ها پیش و الهام بخش همه‌ تیم‌های کوچکی است که هوس بلندپروازی به سرشان زده است.